Voor vele blues liefhebbers klonk in 2019 na de 36ste editie van Blues Peer (voorheen BRBF: Belgium Rhythm 'n' Blues Festival) en na het uitspreken van het faillissement van vzw Break-Away in 2021, in 2022 de éérste editie van Blues Peer “nieuwe stijl”, méér als muziek in de oren. Het gerenommeerde jaarlijks festival herrees, dank zij lokale initiatiefnemers en crowdfunding van vooral het oudere aangeslagen BP-publiek, als een feniks uit de as. In 2022 vond de éérste 2.0-editie van Blues Peer -programmatie, verjonging en innovatie werden de tools om een diverser en breder publiek aan te trekken- aan de overkant (aan de Deusterkapel) plaats, die al meteen een bullseye scoorde. Het team van Blues Peer peilde na hun eerste editie naar de opmerkingen, waardoor een aantal verbeteringspunten voor de toekomst concreet aangepakt werden. Dat e.e.a. “oké” was bleek uit de opkomst en de reacties na de 2de editie van Blues Peer in het voorbije jaar.

Van 17 t.m. 19 mei vond dit jaar opnieuw aan de kapel in twee tenten de 3de editie van Blues Peer (inclusief de  gratis en populaire Peerse Feesten op vrijdag) plaats. Opnieuw waren de nog grotere UPTOWN en de MISSISSIPPI CLUB* de plaatsen waar muziekliefhebbers –het “nieuwe” jongere publiek vooral in de grotere en de trouwe, wat oudere blues fans in de te kleine “achtergebleven” tent- elkaar opnieuw ontmoetten. Over de optredende bands in de MISSISSIPPI CLUB hieronder de nodige beschouwingen, foto’s, video’s én live-impressies van het aanwezige ROOTSTIME-team, maar éérst nog een (graag te overwegen) bemerking, die niet alleen mij maar ook anderen van het hart moet, omdat het gevoel nog steeds leeft. De algemene focus moet inderdaad op de toekomst gericht zijn, incl. algemene doelstellingen en een evenwichtig breder programma-aanbod. Dat men de “oudere” blues liefhebbers die  bijna vier decennia lang, Blues-city Peer in hun hart droegen/dragen omdat ze daar van “de” blues konden genieten, nu in een te kleine tent (die als het regent tijdens een optreden, niet aan iedereen plaats biedt) met wat gammel podium en minder decibellen, achterlaten is spijtig en alles behalve “evenwichtig”, als men de naam BLUES Peer in het vendel draagt. Misschien moet er toch nog eens gebrainstormd worden over hoe men “ouder worden” ook mee op een hoger niveau kan tillen. Ik ben er zeker van dat dan de blues in Peer ook zal overleven en hopelijk niet stillekes in de MS Club zal uitdoven… 

“GROTE blues namen in de te kleine MS CLUB tent…”

“Met de Weissenborn lapsteel op de knieën…”

THOMAS FRANK HOPPER (BE) is een in Brugge geboren zanger, songwriter en lapsteel gitarist, die vorig jaar na zijn optreden tijdens Swing definitief doorbrak na het winnen van de BBC 2024 in Herent. Tot zijn 17de woonde hij in Afrika en voer hij met zijn vader van het ene Engelstalige land naar het andere. Terug in België sloot hij zich aan bij punk en rock bands, voordat hij met 5 anderen Cheeky Jack oprichtte. Na enkele ep’s (‘No Man’s Land’, 2015 en ‘Till the Day I Die’, 2019) volgde zijn debuut full length studio album ‘Bloodstone’ (2021), opgenomen met gitarist Diego Higueras, bassist Jacob Miller & drummer Nicolas Stalliet en geproducet door Marc Gilson en Olivier Peeters. De Weissenborn -een lapsteel-achtige gitaar, die hij tijdens een reis in Wales “ontdekte” en die plat op de knieën wordt gespeeld- bracht hem terug naar de roots. LIVE: Thomas Frank Hopper en zijn maten zijn een voorbeeld van hoe gedreven jongeren vandaag de dag met blues weten om te gaan én hoe ze op amper 30 minuten blues met nummers als de meezinger “Dirtylicious”, “The Sinner” met de Weissenborn op de knieën en een drummer die rapt en “Till the Day I Die”, waarmee ze zowat Led Zeppelin voor de geest haalden, terug voor een breed publiek attractief maakten. Alle nummers kan je vinden op de genoemde albums en hun meest recente release, ‘Paradize City’ (2023). Daarna was het snel inpakken, want er was nog een akoestisch duo optreden in Spa gepland.

“Mag het wat méér zijn?…”

De éérste (van de drie) front dame(s) van de dag was, JAX HOLLOW (US). Deze singer-songwriter, gitariste en rock-sensatie, woonachtig in Nashville (TN), was in september 2022 solo al voor een Rootstime Living Room concert in Halen in ons land. Deze jonge rock-ster valt zeker op door haar look -het oog wil ook wat hé- maar ook door haar gitaarspel en haar bij momenten intimiderende stem. De muziek van Jax is een unieke mix van classic rock, blues en americana. Haar debuut 6-tracks ep ‘Underdog Anthems’ (2021) werd geproducet door muzieklegende Michael Wagener. Haar eerste full length album ‘Only the Wild Ones”, geprezen in diverse lovende recensies, verscheen vorig jaar. LIVE: Jax Hollow bracht haar songs met de hulp van bassist Taylor Tuke en drummer Michael Lupo. Met nummers, met niets uit de weggaande titels als “Walflower Girl”, “Don’t Call Me a Baby” en “High Class Bitch” verwonderde ze zowat iedereen die in de MS Club was. Nog dit wat Melissa Etheridge over haar zei, nadat Jax vorig jaar in haar voorprogramma optrad: dat zij “degene wil zijn, die Jax Hollow ontdekte…”. Dat weten allen, die er in dit jaar voor de lady in black bij waren, ondertussen ook!

“No Regrets…”

De nu 50-jarige Texaan SCOTT H. BIRAM (US) staat, nadat ik zo’n 10 jaar geleden zijn 5de studio album ‘Nothin’ But Blood’ (2014) én zijn optreden in de MOD in Hasselt voor Rootstime recenseerde, al jaren op mijn “want to see”-lijstje. Scott H. Biram, aka Scott Biram, SHB, Hiram Biram, Rev. H. Biram… en ook “The Dirty Old One Man Band” is een blues, punk, country en heavy metal muzikant en platen producer, maar vooral en op de éérste plaats, een prominente one man band. Hij was  jaren geleden al te zien tijdens de NBC talk show, "The Tonight Show with Jay Leno". Biram groeide op in Texas, studeerde af aan de San Marcos High School en haalde in 1997 een Bachelor of Fine Arts diploma aan de Texas State University. Voor hij solo begon, speelde Biram met The Thangs, een punk band en bij twee bluegrass bands: Scott Biram & The Salt Peter Boys en “Bluegrass Drive-By. In de studio was hij altijd super productief. Zo nam hij tussen 2000 en 2004 ondertussen al 5 albums op voor zijn eigen Knuckle Sandwich label en tussen 2005 en nu al 8 albums voor Bloodshot Records. De ep ‘Rehabilitation Blues’ (2003) nam hij op na een ernstig auto ongeval, waarbij hij meerdere breuken op loopt en lang moet revalideren. Ofschoon Biram als one man band optreedt, hebben meerdere andere muzikanten aan zijn albums meegewerkt, zoals o.a. The Weary Boys. Zij zijn in 2002 te horen op zijn album ‘Preachin' and Hollerin'’ en op het album ‘The Dirty Old One Man Band’. Vanaf 1999 toerde Biram wereldwijd en deed hij gemiddeld zo’n 200 shows per jaar. LIVE volgde Scott H. Biram de new age-reiziger uit Camden (Londen) Cam Cole op, die vorig jaar, zittend op een hoge toren van valiezen, ook alleen op het podium zat. Scott deed zijn show ook zittend naast twee akoestische geleefde Gibson gitaren, zijn mondharmonica’s en tussendoor nippend aan een whisky. Met, zoals hij ons vertelde tijdens het interview dat we voor zijn optreden met hem deden, soms transcendente nummers uit zijn nieuwe (genoemde) album én zijn “hits”, of course... Dat waren o.a. “Givin’ Up on Man”, het trieste “I’ll Still Miss Ruby“ en “some real blues” als Robert Johnson’s “Walking Blues” en een drie-akkoorden Muddy Waters’ song. Scott eindige met blues harp in de opener van zijn laatste album, “No Man’s Land”. Het was trouwens Scott die daarna, met een Billy Joe Tucker-boogie, nog de eerste “encore” van de dag mocht doen.

interview

“High heeled MEGHAN & Co…”

BYWATER CALL (AU) was enkele weken geleden in het midden van Nederlands-Limburg nog één van de hoogtepunten van de 38ste muddy-editie van MOULIN BLUES in Ospel/Nederweert. Dat ze nu ook in Peer op het podium staan, is zowat een overwogen “vanzelfsprekendheid”. Deze 7-koppige powerhouse Southern soul, roots rock band is afkomstig uit Toronto in Canada en werd in 2017 opgericht door zangeres Meghan Parnell -ze wordt genoemd als één van de beste vrouwelijke stemmen in blues & roots van vandaag- en gitarist Dave Barnes. Ze toeren momenteel doorheen de EU met (de nieuwe) toetsenist Alan Zemaitis, bassist Mike Meusel, drummer Bruce McCarthy, saxofonist Julian Nalli & trompettist Stephen Dyle. Hun stijl is (ook nu weer) een mix van soul, blues & rootsy rock. Op hun conto staan al drie studio albums: ‘Bywater Call’ (2019), ‘Remain’ (2022) en ‘Beyond the Doorway’ (2023). In augustus zal de opvolger ‘SHEPHERD’ (2024) in de rekken liggen. LIVE was Bywater Call, zoals op eerdere festivals dit jaar, ook in Peer één van de bands, die een onuitwisbare indruk achterliet. Meghan & Dave Barnes op zijn Gibson Les Paul hadden dit uiteraard aan hun klasse te danken, maar deels ook aan het gemak waarmee ze met oude -lees “Silver Lining” en “Arizona”- en nieuwe nummers -lees “Sweet Maria” en “Holler”- tussendoor deStephen Stills’ cover “Love the One Your With” en als encore, “Falls Away” het publiek snel aan hun kant kregen. Hun optreden was al het volgende hoogtepunt van de zaterdag!

“Party Time…”

THORBJØRN RISAGER & THE BLACK TORNADO (DK) verving op het laatst nog een zieke POPA CHUBBY. Er volgen hier dus géén verhalen over Theodor Joseph “Ted” Horowitz, over zijn handelsmerk en “pop a chubby”… Wat erg voor alle Chubby-fans, maar wat een vervanger durf ik, gezien zijn CV, stellen. Rond de eeuwwisseling, sinds zijn eerste verschijning in de muziek scene van København, heeft zijn snelle opkomst Risager zelden de tijd gegeven om over zijn schouder terug te kijken. Deze veelgeprezen songwriter, zanger, gitarist en bandleider -hij noemt Ray Charles, Tom Waits en B.B. King als zijn rolmodellen- groeide op in het kleine stadje Jyllinge, ongeveer 30 km van de hoofdstad en studeerde af aan het gerenommeerde Rytmisk Musikkonservatorium in Kopenhagen. In 2002 verzamelde hij Blue 7, een 7-koppige band, rondom zich en nam met hen zijn debuut album ‘Live 2004’ op. In 2006 debuteerde hij onder zijn eigen naam met ‘From the Heart’. Vanaf de release van ‘Too Many Roads’ (2014) treedt Risager op met een achtkoppige band (met nog altijd vijf leden van het éérste uur!) onder de naam Thorbjørn Risager & The Black Tornado. ‘Navigation Blues’ is ondertussen al zijn 8ste studio album en zijn 4de met The Black Tornado. De huidige line-up bestaat uit: Thorbjørn Risager (zang, gitaar), sinds 2018: Emil Balsgaard (keys), Joachim Svensmark (gitaar), Kasper Wagner (sax), sinds 2011: Hans Nybo (sax), sinds 2006: Peter Kehl (trompet), Søren Bøjgaard (bas) & Martin Seidelin (percussie). LIVE: o.l.v. van met wat-voor-een-signature-stem en Stetson-klak, viel het publiek snel voor Risager en de charme-blazers, die het publiek met de juiste moves aan het dansen kreeg. Emil Balsgaard zat achter de piano voor “Insomniac Blues” en gitarist Joachim Svensmark imponeerde als hij op “Never Givin’ In”, als een klassiek geschoolde altviolist  met een strijkstok over de snaren van zijn gitaar ging. De party slaagde met songs als “Maybe It’s Alright”, “Come On In”, “Navigation Blues” en de encore, “Baby Please Don’t Go”.

“Als Bart het kan, dan kan voor ons ook country én… reggae…”

Het is een feit en geweten dat in ‘t stad en ook in gans België THE SEATSNIFFERS zowat de beste, de langst bestaande en meest internationale roots/rockband is. Hun oprichting dateert van in 1995 en in 1997 was er hun titelloos studio debuut. In 2012, een half dozijn albums later, draaiden hun muzikale activiteiten tot nader order op een zeer laag pitje. In Peer waren ze er al bij in 1996, ‘97, 2002 en ‘08. Hun muziek is een mix van R'n’R, R&B en verschillende oude Amerikaanse rootsstijlen, beleefd met een punkattitude en de energie van de dag. Vanaf 2023 zijn ze er terug in de originele bezetting met naast frontman Walter Broos (zang, gitaar, 6-snarige bas), Bop + Piet De Houwer resp. als bassist en drummer & saxofonist Roel Jacobs. LIVE: naar gewoonte was het, nu met vijf minuten vertraging omdat Paternoster nog niet met zijn rozenkrans klaar was, in de finale van de dag nog genieten van de  “headliner”. Die eer kreeg de al jaren zowat beste nationale rootsrock band, The Seatsniffers. Ze doen dit met korte en intense nummers, vette signature gitaar en sax riffs, maar vooral met plezier dat ze er zelf aan beleven als ze op de planken staan. Een drummer die met zijn ganse lijf drumt, dat doet Piet al ieder optreden, jaren onafgebroken en (zoals ik al schreef) wat Bart kan, dat doen de vier met “This Must Be the Bottom” als het country moet zijn of met “Arabian Love Call” als er om reggae gevraagd wordt. “Loudmouth” was de opener, daarna volgden ook nog o.a. “She’s a Fox”, “Shake It”, “Crush” , “Don’t Gimme That” en “Assembly Line”. JA, voor ons mocht het ook nog méér zijn! Noteer ook 31 mei, GOEZOT in’t HOFKE (in Oud-Turnhout), want daar staan ook THE SEATSNIFFERS en nog véél meer intrigerend leuks geprogrammeerd!

Eric Schuurmans

ROOTSTIME QUOTE - BLUES PEER, 18 mei ‘24: “Op zaterdag stonden er met de jonge rock-ster JAX HOLLOW en de zelden ontgoochelende MEGHAN PARNELL (BYWATER CALL) twee blues vrouwen in de MISSISSIPPI CLUB, waar ze door hun klasse duidelijk maakten, wie er op het podium de baas was. Artiesten die ook snel het publiek omarmden waren (als opener) de blanke Gentenaar met een zwart bloed in de aders, THOMAS FRANK HOPPER, het unieke one man band-fenomeen/project SCOTT H. BIRAM én THORBJØRN RISAGER, die met THE BLACK TORNADO -zelfs als “invaller”- Deense A-kwaliteit garandeerde. Als afsluiters -ze amuseren zich en ons al 30 jaar lang probleemloos- onze beste nationale rootsrockers, THE SEATSNIFFERS. Dat samen was voldoende om van de zaterdag, ondanks het gedruppel dat Blues Peer bedreigde, een geslaagde éérste festival dag te maken…”